Foz do Iguazu, Esteros del Iberá en Amsterdam

Dit reisverslag begint met een trieste mededeling. Op 21 februari overleed de oma van Lune Lotte na een lang ziekbed, ze is 89 jaar geworden. Hoewel we al wisten dat dit kon gebeuren kwam het alsnog hard aan. Gelukkig was de verzekering behulpzaam en konden we vrij snel terugvliegen om de uitvaart te kunnen bijwonen. We zijn sinds 4 maart weer terug in Argentinie om onze reis te vervolgen. Het vorige verslag eindigde bij de Iguazu Falls, wat een prachtig hoogtepunt was. De volgende dag gingen we de bus in om de Braziliaanse kant bekijken. Het Braziliaanse park, aan de andere kant van de rivier de Iguazu en de watervallen, onderscheid zich van de Argentijnse doordat het wat hoger ligt en wat meer overzichtsbeelden geeft. Hoewel de overzichtsbeelden mooi zijn, vonden we het niet zo imposant als de Argentijnse kant, ook omdat het wat minder zonnig was, misschien. Wel erg indrukwekkend was een looppad die je als wandelaar over een plateau in het midden van een van de watervallen liet lopen; dit gaf een fantastisch beeld tot vlak over de rand waar het water weer naar beneden stortte, en ook op de bovenste helft van de waterval. Je komt er doorweekt uit, maar de enorme kracht van de waterval is zeer goed voelbaar en zichtbaar. Al met al was Iguazu dus geweldig!
Diezelfde nacht vervolgde de reis zich naar Corrientes, vanwaar we de bus naar Mercedes namen. Van hieruit konden we namelijk Esteros del Iberá bezoeken.

Esteros del Iberá is een enorm natuurgebied bestaande voornamelijk uit wetlands en een leefomgeving biedend aan een geweldige varieteit aan diersoorten. Het is echter vrij moeilijk bereikbaar via een lange dirt road vanuit Mercedes en daarom geen heel gangbare bestemming voor backpackers. Om ongeveer een uur smiddags kwamen we aan in Mercedes en troffen een uitgestorven stadje, het informatiecentrum op het busstation was dicht en zou pas twee uur later opengaan. Dus besloten we naar een hostel te lopen die in de lonely planet goed stond aangeschreven. Het stadje was uitgestorven vanwege de siesta en toeristen waren nergens te bekennen. Op het adres van het hostel stond geen naambordje, maar de deur naar de patio was open. Na een paar keer roepen kwam een enorm dikke dronken man, waarschijnlijk verstoorden wij zijn siesta, uitleggen dat het hostel niet meer bestond. Wel wist hij, hakkelend en hersenkrakend, ons de weg naar een ander adresje te vertellen, dat gelukkig nog wel bestond. Het was een hotel met sjagerijnige ontvangst in onverstaanbaar spaans, de patio was echter fantastisch. Ook hadden we een eigen kamer met goede bedden en een eigen badkamer, wat erg fijn was. Aan het einde van de dag keerden we terug op het busstation om te informeren hoe we naar het natuurreservaat konden gaan. Helaas was het toeristeninformatiecentrum dicht alsmede de bushokjes van de busmaatschappijen die Colonia de Pellegrini, het plaatsje waar we heen moestten, als bestemming aandeden. Gelukkig vonden we op het station een Zwitser, die al twee dagen naar andere toeristen op zoek was om een toer mee te doen. De reguliere bus reed al dagen niet vanwege slecht weer die de onverharde weg onbegaanbaar had gemaakt. De Zwitser regelde een 4x4 bij ene senor Monson, die ons de volgende ochtend naar Esteros bracht.

De weg naar Esteros was al een avontuur op zich vanwege de afgrijselijk slechte weg, maar ook vanwege de talloze vogels die we onderweg zagen. Aan het begin van de autorit, nog niet eens op het onverharde gedeelte, werd al een prachtige grote zwart-witte vogel dodelijk geraakt, die op de uitgestorven weg te laat wegvloog. Helaas.
De chauffeur leek het niet te deren, maar keek toen hij onze reactie zag wat meer uit. Op de rest van de route zagen we nog tientallen vogels in alle soorten, kleuren en maten, een goed vooruitzicht voor het natuurgebied! Gelukkig werd geen ander beest het slachtoffer van ons ritje, ook al was het een paar keer kiele kiele. Aangekomen bij het reservaat vroegen we de chauffeur ons naar een goedkoop verblijf te brengen. We besloten zonder de kamer goed te inspecteren het eerste hospedaje waar hij ons bracht te nemen, slechte keus. Het moest ooit erg mooi zijn geweest, maar jaren achterstallig onderhoud had het geen goed gedaan. Dezelfde middag deden we een boottocht over het meer, onderweg naar de boot werd Lune tot 2x toe in haar linkervoet geprikt door avispa roja, een enorme roodoranje wesp. Hinkelend naar de boot dus. De tocht was prachtig, we zagen tientallen vogels, kaaimannen en capibaras. Capibaras zijn de grootste knaagdieren ter wereld, een soort enorme hamsters, die ook kunnen zwemmen. Ze zijn totaal niet schuw en overal in het natuurgebied aanwezig. Na de boottocht gingen we het dorpje in, Colonia Pellegrini. Hier zijn geen verharde wegen, en nauwelijks voorzieningen. S'avonds horen we hier het droevige nieuws over het overlijden van de oma van Lune. Na wat heen en weer gebel met de verzekering, konden we drie dagen daarna terugvliegen. Maar eerst moesten we wegkomen uit Esteros. De volgende dag zouden we om twee uur opgehaald worden. Hiervoor maakten we nog een prachtige boswandeling en zagen we howler monkeys en herten van dichtbij. Teruggekomen bij ons verblijf zagen we de tijd voorbijtikken en om vier uur was de chauffeur er nog niet. Hij scheen pech te hebben onderweg. Na vieren besloten we om maar naar de weg te lopen om een lift te versieren want we moesten die avond de bus halen in Mercedes. Gelukkig wilde de eerste 4x4 eigenaar die we tegenkwamen ons meenemen voor 100 peso. Een half uur voor de bus vertrok kwamen we aan op het station; gehaald! Na twee busreizen, waarvan een zeer oncomfortabele, kwamen we via Rosario, aan in Buenos Aires. Hier hadden we nog een aangenaam dagje op de wekelijkse antiekmarkt in San Telmo, alvorens terug te vliegen naar Amsterdam.
Na een mooie en ontroerende uitvaartdienst zijn we inmiddels weer terug in Argentinie, in het noordwesten en is onze reis eigenlijk echt begonnen!